Hey! Happy Monday. Medyo late kami nag-email ngayon kasi nag-snow nanaman kaninang umaga at hinintay naming ma-clear ang daan para makapag-drive (ang companion ko) papunta dito sa church para mag-email)
Alam niyo normal ang "hey" dito. Kahit mag"hey" ka sa matatanda okay lang. At! Di pa ko masyado kumportable makipag-usap sa iba.. kasi dito, walang po and opo. Hindi sila masyado gumagamit ng Sister/Brother. Kaya I'm hoping na pag-uwi kong Pinas marunong parin akong gumalang the way we do there! Hehe. Iba talaga. Anyway, umpisahan ko na ang kwento HA :)
(Di rin pala uso ang shake hands, hugs lang. Pero syempre sisters to sisters/brothers to brothers lang)
I don't exactly understand why our second week in our area was harder than our 1st week. Maybe we expected so much that it would be a greater week because we already knew what to do and who to visit. Where to go isn't a problem here coz we have GPS which is so helpful and reliable.
I've mentioned in my first email that my copmanion has been out for 10 months already but we're both brand new here in Eatontown 2nd ward. There's NO progressing investigators but there are some that the former sister missionaries met and are just waiting for us to contact and visit them. And we were super duper excited to meet those people which we thought are quite interested to listen. But we have this experience last Tuesday which made me feel bad. We went to the house of this investigator and upon getting off from the car in front of her house, she went outside (and we're so happy!!!) but our excitement was cut when she yelled, "oooppppsssss opppsss oppps!!! Sorry I'm not interested anymore! Have a good night!" and shut the door. Whaaaatt? How could we have a good night if someone dropped us? But ohoooo! That's missionary work! I started to actually feel the spirit of missionary work since then. Same things happened many times this week. Lines like these, "Sorry dont come back! we're not interested", "I know who you are, we're not interested..." made me feel weak! But we kept on praying. Their souls are great and I still see them as Heavenly Father's children no matter what..
Friday ng gabi, humagulgol ako. Hindi ko akalain na magkakakaroon ako ng ganoong kabigat na feeling. Akala ko I'm strong enough hindi pala. 0 lessons kami that day. Hinanap namin ang mga names na nasa areabook. Mga 5-15min drive ang pagitan ng bawat bahay na pinuntahan namin pero walang interesado. Walang bumubukas ng pinto, meron man pero pagkakita palang samin, alam na... "We're not interested". Hahahayyy! At naging dahilan kaya sobrang na-home sick ako. Na-miss ko bigla ang mga kapatid at mama ko. Kayong lahat jan! At ang Pinas! Tinanong ko nanaman si Heavenly Father, bakit dito. Bakit hindi sa Pilipinas???? humagulgol talaga ako ng sobra pagdating sa apartment. Niyakap ako ni sister dahl (grateful she's my companion) at tinawagan nya ang district leaders kasi nagrequest ako ng priesthood blessing. Si Elder Beus ang district leader namin at sobrang ganda ng blessing na iniwan niya sa ulunan ko. Madali naman akong nakarecover after. Effective ang PRIESTHOOD BLESSING. (Kaya brothers, paka-worthy lang! :) ) Na-realize ko na dito ako nararapat. Kasi baka kung jan sa pinas, hindi ako maho-home sick at hindi magwowowrry sa language/culture. Walang weakness, walang humility.
Pero hindi naman sobrang masama ang week dahil kahit papano may naturuan kaming mga less actives/recent converts at nagsimba sila lahat last Sunday. May nakilala din kaming tatlong bagong investigators. Yung isa, lalaki siya. 19 years old. Naniniwalang to see is to believe. Maniniwala daw siya kung mag-aappear din sina Heavenly Father and Jesus Christ sa kanya. Not sure of the purpose of life. Di alam kung sinong paniniwalaan sa thousands of religions. Walang faith. (Sa tingin ko meron naman,. Nagwowrk ang light of Christ sa kanya) kasi mabait naman. Binabasa ang Book of Mormon. Nakikinig din naman siya. Shinare ko ang Alma 32:27-28. At nagandahan siya at sa nafeel niyang para sa kanya yun. May appointment kami this friday sa kanya. Please pray for him (Kyle). Pero kelangan namin ng babaeng memebr para makapasok sa loob ng bahay nila kasi siya lang ang nandun at last time, nanigas kami sa lamig dahil sa labas at nakatayo lang kami. Brrrrrrrrr.
Kumusta naman pala ang fat and testimony meeting this March? Nakakatuwa. Nakayanan ko ang pagpa-fasting. Di ko na-feel na nanghina ako pero nakakahiya lang pag tumunog ang tiyan sa kalagitnaan ng silence sa church. Pero mahina naman ang paggrowl ng tiyan ko that time. Yey! I encourage you to do it as well. It will make you humble before the Lord. Buong buhay natin, nagrerely tayo sa physical food para magkarron ng strength araw-araw. Kelangan natin ang fatsting para man lang maexperience na makatanggap ng strength 100% sa Diyop lang at grabe dahil isang beses lang sa isang buwan lang.. JUDY, JONA, go go go!!! :)
May mga bad experiences man pero sa pagtatapos ng bawat araw, nakakaramdam ako ng saya na hindi ko naramdaman noon. Iba ang ang saya na mabibigay sayo ng missionary work. Ito ang pinakamahirap gawin pero sobrang walang katumbas na saya ang ibibigay sayo. Reminds me of the song, "The hardest thing I ever loved to do".
Another good news, bumabait na talaga ako! Hehe. I've changed. Changing............ Pero nakakamiss din magsungit. Sa totoo lang, medyo hindi kami nagkakasundo ng companion ko pero hindi ko nagagawang sungitan siya. Kung may mali, sorry nalang. Kung may hindi ako nagustuhan sa kanya, iniisip ko ang mga ginagawa niya para sakin (driving, comforting, instructing). Malaki ang pagkakaiba natin sa mga Americans, lalo sakin na mahina ang boses, na hindi madaldal, mahinahon magsalita at minsan ayos na ang tango at "okay" kapag nag-agree which is di niya naiintidihan. Akala niya di ako nakikinig. Akala niya di ako nagrerespond. Pero kagabi napagusapan na namin ang tungkol dito. At masaya siya na naintindihan na niya. Alam niya na next time. At ako din alam ko na next time na natural na nila ang mataas na boses at masiglang tono na para sakin "maangas" ang dating. Hindi pala...
Magtanong lang kayo kung anong gusto niyong malaman ha. Masaya ako sa email niyo. At pasensya kung di ko kayo mareplyan lahat ng personal na message...
P.S. Sa Jersey Shore kuha yang isang picture :)
Mahal ko kayo!
Sister Mendoza
Alam niyo normal ang "hey" dito. Kahit mag"hey" ka sa matatanda okay lang. At! Di pa ko masyado kumportable makipag-usap sa iba.. kasi dito, walang po and opo. Hindi sila masyado gumagamit ng Sister/Brother. Kaya I'm hoping na pag-uwi kong Pinas marunong parin akong gumalang the way we do there! Hehe. Iba talaga. Anyway, umpisahan ko na ang kwento HA :)
(Di rin pala uso ang shake hands, hugs lang. Pero syempre sisters to sisters/brothers to brothers lang)
I don't exactly understand why our second week in our area was harder than our 1st week. Maybe we expected so much that it would be a greater week because we already knew what to do and who to visit. Where to go isn't a problem here coz we have GPS which is so helpful and reliable.
I've mentioned in my first email that my copmanion has been out for 10 months already but we're both brand new here in Eatontown 2nd ward. There's NO progressing investigators but there are some that the former sister missionaries met and are just waiting for us to contact and visit them. And we were super duper excited to meet those people which we thought are quite interested to listen. But we have this experience last Tuesday which made me feel bad. We went to the house of this investigator and upon getting off from the car in front of her house, she went outside (and we're so happy!!!) but our excitement was cut when she yelled, "oooppppsssss opppsss oppps!!! Sorry I'm not interested anymore! Have a good night!" and shut the door. Whaaaatt? How could we have a good night if someone dropped us? But ohoooo! That's missionary work! I started to actually feel the spirit of missionary work since then. Same things happened many times this week. Lines like these, "Sorry dont come back! we're not interested", "I know who you are, we're not interested..." made me feel weak! But we kept on praying. Their souls are great and I still see them as Heavenly Father's children no matter what..
Friday ng gabi, humagulgol ako. Hindi ko akalain na magkakakaroon ako ng ganoong kabigat na feeling. Akala ko I'm strong enough hindi pala. 0 lessons kami that day. Hinanap namin ang mga names na nasa areabook. Mga 5-15min drive ang pagitan ng bawat bahay na pinuntahan namin pero walang interesado. Walang bumubukas ng pinto, meron man pero pagkakita palang samin, alam na... "We're not interested". Hahahayyy! At naging dahilan kaya sobrang na-home sick ako. Na-miss ko bigla ang mga kapatid at mama ko. Kayong lahat jan! At ang Pinas! Tinanong ko nanaman si Heavenly Father, bakit dito. Bakit hindi sa Pilipinas???? humagulgol talaga ako ng sobra pagdating sa apartment. Niyakap ako ni sister dahl (grateful she's my companion) at tinawagan nya ang district leaders kasi nagrequest ako ng priesthood blessing. Si Elder Beus ang district leader namin at sobrang ganda ng blessing na iniwan niya sa ulunan ko. Madali naman akong nakarecover after. Effective ang PRIESTHOOD BLESSING. (Kaya brothers, paka-worthy lang! :) ) Na-realize ko na dito ako nararapat. Kasi baka kung jan sa pinas, hindi ako maho-home sick at hindi magwowowrry sa language/culture. Walang weakness, walang humility.
Pero hindi naman sobrang masama ang week dahil kahit papano may naturuan kaming mga less actives/recent converts at nagsimba sila lahat last Sunday. May nakilala din kaming tatlong bagong investigators. Yung isa, lalaki siya. 19 years old. Naniniwalang to see is to believe. Maniniwala daw siya kung mag-aappear din sina Heavenly Father and Jesus Christ sa kanya. Not sure of the purpose of life. Di alam kung sinong paniniwalaan sa thousands of religions. Walang faith. (Sa tingin ko meron naman,. Nagwowrk ang light of Christ sa kanya) kasi mabait naman. Binabasa ang Book of Mormon. Nakikinig din naman siya. Shinare ko ang Alma 32:27-28. At nagandahan siya at sa nafeel niyang para sa kanya yun. May appointment kami this friday sa kanya. Please pray for him (Kyle). Pero kelangan namin ng babaeng memebr para makapasok sa loob ng bahay nila kasi siya lang ang nandun at last time, nanigas kami sa lamig dahil sa labas at nakatayo lang kami. Brrrrrrrrr.
Kumusta naman pala ang fat and testimony meeting this March? Nakakatuwa. Nakayanan ko ang pagpa-fasting. Di ko na-feel na nanghina ako pero nakakahiya lang pag tumunog ang tiyan sa kalagitnaan ng silence sa church. Pero mahina naman ang paggrowl ng tiyan ko that time. Yey! I encourage you to do it as well. It will make you humble before the Lord. Buong buhay natin, nagrerely tayo sa physical food para magkarron ng strength araw-araw. Kelangan natin ang fatsting para man lang maexperience na makatanggap ng strength 100% sa Diyop lang at grabe dahil isang beses lang sa isang buwan lang.. JUDY, JONA, go go go!!! :)
May mga bad experiences man pero sa pagtatapos ng bawat araw, nakakaramdam ako ng saya na hindi ko naramdaman noon. Iba ang ang saya na mabibigay sayo ng missionary work. Ito ang pinakamahirap gawin pero sobrang walang katumbas na saya ang ibibigay sayo. Reminds me of the song, "The hardest thing I ever loved to do".
Another good news, bumabait na talaga ako! Hehe. I've changed. Changing............ Pero nakakamiss din magsungit. Sa totoo lang, medyo hindi kami nagkakasundo ng companion ko pero hindi ko nagagawang sungitan siya. Kung may mali, sorry nalang. Kung may hindi ako nagustuhan sa kanya, iniisip ko ang mga ginagawa niya para sakin (driving, comforting, instructing). Malaki ang pagkakaiba natin sa mga Americans, lalo sakin na mahina ang boses, na hindi madaldal, mahinahon magsalita at minsan ayos na ang tango at "okay" kapag nag-agree which is di niya naiintidihan. Akala niya di ako nakikinig. Akala niya di ako nagrerespond. Pero kagabi napagusapan na namin ang tungkol dito. At masaya siya na naintindihan na niya. Alam niya na next time. At ako din alam ko na next time na natural na nila ang mataas na boses at masiglang tono na para sakin "maangas" ang dating. Hindi pala...
Magtanong lang kayo kung anong gusto niyong malaman ha. Masaya ako sa email niyo. At pasensya kung di ko kayo mareplyan lahat ng personal na message...
P.S. Sa Jersey Shore kuha yang isang picture :)
Mahal ko kayo!
Sister Mendoza